சுற்றிலும் பச்சைப்பசுமையான வயல்களைக் கொண்ட அந்தப் புளியாநல்லூர் கிராமத்தின் நடுவே வந்து நின்ற பேருந்தில் இருந்நு இறங்கிய சுமதிக்கு தனக்காக அங்கு காத்துக்கொண்டிருந்த தன் அண்ணன் பாலாவை கண்டவுடன் கண் கலங்கியது.
" நீ எப்படிம்மா இருக்க ... " என்றான் பாலா.
" நா ... நா ... நல்லாயிருக்கேண்ணா ... " என்று சொல்லும்போதே சுமதியின் தொண்டையை சோகம் அடைத்தது.
" என்ன மன்னிச்சிரும்மா ... இந்தக்கேள்விய நான் ஒன்கிட்ட கேட்டிருக்கக்கூடாது " என்றான் பாலா.
" போகட்டுண்ணா ... நீ எப்படி இருக்க, அண்ணி எப்படி இருக்காங்க " --- சுமதி.
" எல்லாரும் நல்லாயிருக்கோம்மா ... " --- பாலா.
" நீ காலேலேந்து ஏதாவது சாப்டியாம்மா ... " என்றான் தொய்ந்த குரலில் பாலா.
" அரசம்பட்டியில டிஃபன் சாப்டுட்டுதாண்ணா பஸ் ஏறினேன் " --- சுமதி.
அரசம்பட்டியிலிருந்து புளியாநல்லூர் வருவதற்கு ஒன்றரை மணிநேரம் பயணம் செய்ய வேண்டும். இருவரும் வீட்டை நோக்கி நடக்கிறார்கள். வழியில் தென்னந்தோப்பைப் பார்த்ததும் சுமதியின் கண்களில் நீர் கோர்த்துக்கொண்டன.
ஒரு காலத்தில் மாந்தோப்பு, புளியந்தோப்பு, தென்னந்தோப்பு, கால்வாய், ஆறு, குளம், நீரோடை ஆகியவற்றில் இவர்களின் கால்கள் பதிந்ததால்தான் அவ்விடங்களுக்கு மதிப்பே ஏற்பட்டது.
அவ்வூரில் இவர்களின் கால்தடம் பதியாத இடமே கிடையாது என சொல்லலாம். அப்படியும் அவ்வூரில் இவர்களின் பாதம் படாத இடங்கள் எந்தக் காலத்திலோ பாவம் செய்தவை.
மாலை, பள்ளி முடிந்து வீடு வந்தவுடன் இவர்கள் இருவரும் வீட்டுப்பாடங்களை முடித்த மறுகனமே வெளியே விளையாடச் சென்று விடுவார்கள். விளையாடி முடித்து இரவுதான் வீடு திரும்புவார்கள்.
ஒரு முறை மாந்தோப்பில் இருக்கும் ஒரு மாமரத்தை சிலர் வெட்டிக்கொண்டிருக்கும்போது அதில் குடிகொண்டிருந்த இரு காதல் பறவைகளை எடுத்து அந்தக் காதல் ஜோடியைக் காப்பற்றி அப்போதே காதலுக்கு பச்சைக்கொடி காட்டினாள் சுமதி.
வீட்டை நெருங்க நெருங்க சுமதியின் மனம் கணக்க ஆரம்பித்தது. அவள் மனதில் இனம் புரியாத சோகம் ஒன்று தாக்கியது.
வீட்டில் இருந்த பாலாவின் மனைவி மகேஸ்வரி, சுமதியை வரவேற்றாள்.
" வாம்மா ... சுமதி ... எப்படிம்மா இருக்க ... " என்றாள் மகேஸ்வரி.
" நல்லாயிருக்கேன் அண்ணி ... " என்றாள் சுமதி வாய்வார்த்தைக்காக.
வீட்டிற்குள் நுழைந்தவுடன் அப்பாவின் நிழலைப் புகைப்படத்தில் மாலையுடனும், அம்மாவை ஒரு மூலையில் முடங்கியபடியும் பார்த்த சுமதியின் மனது குமுற ஆரம்பித்தது.
இவற்றைப் பார்த்தவுடன் நினைவலைகள் அவள் கண் முன் ஓடத்தொடங்கியது.
ஒரு காலத்தில், " அழகான குடும்பம் ... அளவான குடும்பம் ... " என்று ஊர்மக்கள் அனைவராலும் போற்றப்பட்ட குடும்பம், இன்று இப்படி இருப்பதற்கு சுமதியும் ஒரு காரணம்.
வீட்டின் முற்றத்தில் அமர்ந்து எல்லோரும் ஒன்றாக பல்லாங்குழி, ஆடுபுலி ஆட்டம் மற்றும் பல ஆட்டங்கள் விளையாடிய காலம் ஒரு காலம்.
திருவிழா என்று வந்துவிட்டால், ஊர்மக்கள் அனைவரும் ஒன்று கூடி விழாவை நடத்த, ஊரே களை கட்டும். அதேபோல் வீட்டில் விசெஷம் என்று வந்தால் அனைவரும் வரிந்து கட்டிக்கொண்டு விசெஷத்தில் பங்கேற்பர்.
சிறு வயதில், சுமதி சமைக்கிறேன் பேர்வழி என்று சமையற்கட்டில் அடித்த ரகளைக்குப் பரிசாக, அவள் அம்மாவிடமிருந்து செல்லமாக வாங்கிய அடியை அவளால் இன்றளவும் மறக்கமுடியாது.
சுமதி பருவத்தை எட்டியவுடன் ஊரே வந்து அவளது விசெஷத்தில் கலந்து கொண்டது.
இப்படி சந்தோஷமாக இருந்த அவர்களது குடும்பத்தின் மீது யார் கண் பட்டதோ தெரியவில்லை. வாழ்வில் பௌர்ணமி மட்டுமே ஒளி வீசிக்கொண்டிருக்காது, அமாவாசையும் வரும் என்பது போல அவர்களது வாழ்க்கையிலும் இருள் பற்றத் தொடங்கியது.
சுமதிக்கு அசலூர்க்காரன் ஒருவன் மீது காதல் வர, ஒரு கால கட்டத்தில் அக்காதல் பெற்றோர்களுக்குத் தெரிய வர, சுமதிக்கு சிறைவாசம் வீட்டிலேயே ...
அதையும் மீறி சுமதி பெற்றோர்களுக்குத் தெரியாமல் திருமணம் செய்து கொண்டு அவர்களிடம் ஆசிர்வாதம் வாங்க வர, அவர்கள் சுமதியையும், அவள் கணவனையும், வசைமாறி பொழிந்ததுடன், அவமரியாதையாகவும் பேசி தலைமுழுகி விட்டனர். இதனைத் தாங்க முடியாமல், சுமதியின் கணவர் குடும்பத்திற்குச் சென்றால், அவர்களும் இவர்களை தலைமுழுகி விட இவர்கள் சென்னைக்கு வந்து தனியாக குடியெறினர்.
சுமதி போனதற்குப் பின் நோய் வாய்ப்பட்ட அவளின் தந்தை, சில மாதங்களிலேயே இயற்கை எய்த, அந்த சோகத்திலேயே அவளது அம்மாவிற்கு பித்து பிடித்துவிட்டது.
தந்தையின் ஈமைச்சடங்குகளுக்கூட சுமதியை அனுப்பவில்லை அவளது கணவன். சுமதிக்கு ஒரே துணையாக இருந்த அவளது கணவனும் விபத்து ஒன்றில் உயிரிழந்து விட, தனி மரமானாள் சுமதி. அவள் சோகத்திற்கு அளவே கிடையாது.
இந்த நினைவுகள், ஒரு கனவு போல அவள் மனத்திரையில் ஓடி முடிந்தது.
சுமதியின் கணவன் இறந்தவுடன், அவள் அண்ணன் பாலா, இங்கு வரச்சொல்லி கடிதம் போட்டு வற்புறுத்த பல மாதங்களுக்குப் பின் இங்கு வந்திருக்கிறாள் சுமதி.
" அம்மா ... என்ன மன்னிச்சிரும்மா ... " என்று கதறி அழுகிறாள் சுமதி, தன் அம்மாவிடம்.
சுமதியின் முகத்தைக்கூடப் பார்க்காமல் தலையைக் குனிந்தபடியே அவளது அம்மா, " என் புருஷன் போயிட்டாரு ... என் புருஷன் போயிட்டாரு ... " என்று சொல்லியபடியே கைகளில் உள்ள கணவரின் புகைப்படத்தில் தன் முகத்தைப் புதைத்துக்கொண்டு தனக்குத்தானே பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.
" என்னம்மா ... இன்னும் சின்னக்கொழந்த மாதிரி அழற ... " --- பாலா.
" போய்க்குளிச்சிட்டு வாம்மா ... சாப்புடலாம் ... " என்றாள் அண்ணி.
சுமதி குளித்துவிட்டு அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்த பின் பாலாவும், அவன் மனைவியும், சுமதியை தனியே கூப்பிட்டனர்.
" சுமதி ... இன்னும் எத்தனை நாளும்மா இப்படியே இருக்கப்போற ... நீ இன்னொரு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு குடியும் குடித்தனமுமா இருக்கறத நான் பாக்கனும்மா ... " --- பாலா.
" என்ன மன்னிச்சிருண்ணா ... என் புருஷனோட கனவலைகள்ளயும், நம்ம அப்பா அம்மாவோட நினைவலைகள்ளயும் வாழ்ந்தே என் காலத்த தள்ளிடறேண்ணா ... தயவு செஞ்சு என்ன வற்புறுத்தாத ... என் உயிர் போனா அது இந்த வீட்டுலதான் போகனுண்ணா ... " என்று கண் கலங்க பாலாவின் தோள்களில் சாய்கிறாள் சுமதி.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment